Deze forse eend is een kustgebonden zeevogel. De eider leeft van schelpdieren, krabben en kreeftachtigen, en broedt op eilanden en andere rustige plaatsen nabij de zee. De meeste eidereenden broeden in arctische streken. Nederland ligt aan de zuidgrens van het broedareaal. Buiten Nederland wordt het dons, waarvan het nest wordt gemaakt, plaatselijk gewonnen voor gebruik in kussens en dekens. Overexploitatie van een aantal broedkolonies in het hoge noorden (maar ook in Nederland) leidde in het verleden tot een forse afname. De spisula-visserij in het Noordzeegebied is van invloed op de voedselsituatie voor eiders.

Eidereenden komen voor in geheel Noord-Europa. In Nederland bereikt de eider de zuidgrens van zijn areaal.

Intergetijdenzone, wad, zee.

Een kuiltje of holte, bekleed met plantenmateriaal (zeewier) en veel dons en veertjes.

In het broedseizoen zijn eidereenden snel opgeschrikt. Bij hoog water kunnen eiders in flinke groepen zitten slapen en poetsen op zeedijken, strekdammen en andere drooggelegen kustgebieden.

Waddenzee en Zeeuwse Delta.

Eidereenden staan op de Rode Lijst omdat de Nederlandse broedpopulatie de laatste jaren duidelijk is afgenomen en de soort een beperkte verspreiding kent. Exploitatie van kokkel- en mosselbanken in de Waddenzee speelt de eider parten.

Eidereenden broeden sinds 1906 in duinen en kwelders in het Nederlandse Waddengebied. Aanvankelijk namen de aantallen hier toe, totdat lozingen van uit de Rijnmond afkomstige vergiften eind jaren zestig een massale sterfte veroorzaakten. Na een verbod op de belangrijkste veroorzakers trad een herstel op; midden jaren tachtig bedroeg de stand 5000-7000 broedparen. Sindsdien gaat het weer bergafwaarts. Het totaal aantal broedparen ligt nu onder de 4000. Enkele paren broeden sinds eind jaren tachtig in het Deltagebied.